در مورد Facebook بسياری از شما بسيار ميدانيد و بسياری چون من کم. اين ميعادگاه مجازی متجاوز از يکصد و هفتاد و پنج ميليون نفر در فضای مجازی اينترنت که گروه، گروه آدمها را با نقطه های اشتراک نظير؛ هم خانواده بودن، يا همشهری بودن، يا هم دانشگاهی بودن، هم فکر بودن و ازين قبيل بدور هم جمع ميکند، حاصل فکر مارک زوکرمن دانشجوئی از دانشگاه هاروارد بود که در سال ۲۰۰۴ اين فضای مجازی را که ورود به آن نيز مجانی است برای همگان در سرتاسر اين کره خاکی فراهم کرد. اما اين ايده ساده هم وقتی توسعه و گسترش پيدا کرد و بصورت نهادی عظيم در آمد، خواه ناخواه پای وکلا و مقررات و امضای موافقتنامه و غيره را باز کرد که بهر حال در جوامع امروزی بصورت امری متداول در آمده و ظاهرأ در جهت محافظت صاحبان نهادها از پيگيری های قانونی و اعلام جرم های متداول است.اما Facebook معلوم نيست چگونه و با چه سودائی به ناگهان قرارداد ديگری جلوی روی ميليونها عضو خود گذارد که وقتی کلمات قلنبه سلنبه مخصوص مدارک حقوقی را با رمل و اسطرلاب ترجمه ميکردی، متوجه ميشدی که نهايتأ Facebook دارد ميگويد؛ هر چيزی از عکس و مطلب و اطلاعات و غيره که وارد فضای مجازی Facebook ميشود، تبديل خواهد شد به مايملک Facebook که حق داشته باشد هر نوع دخل و تصرفی در آن بکند و يا در اختيار هر کس بگذارد.
و Facebook يا وکلای اين نهاد از مراجعه کنندگان خود ميخواست که پای اين سند امضای خود را گذاشته و راحت و پاکيزه از خود سلب حقوق کنند. آنچه Facebook و وکلای سند نويس آن توجه نکردند آن بود که مشتريان اين انجمن مجازی جهانی بسيارشان از آن درجه آگاهی بهره مندند که تن به واگذاری "حق و حقوق" خود نخواهند داد و اعتراض و بسياری که حسابهای خود را در Facebook بستند، چنان کابوس روابط عمومی برای اين نهاد بوجود آورد که خود "مارک زوکرمن" آمد و خواست به مردم اطمينان بدهد که حقوقشان سلب نخواهد شد، و البته هيچکس حرف او را نپذيرفت.
فشار معترظين آنچنان بود که Facebook تسليم شد و از مردم خواست تا خود در تهيه مقرراتی که حاکم بر Facebook باشد مشارکت کنند. و در کوتاه مدتی چند ساعنه سی هزار نفر در تدوين اساسنامه و مقرراتی که حاکم بر انجمن مجازی آنان باشد شروع به فعاليت و همفکری کردند.
هدف اين گروه عظيم مردمانی که حق و حقوقشان را راحت و پاکيزه تقديم هيچ کس و ناکسی نمی کنند اينست که اساسنامه و مقرراتی که تهيه خواهد شد به زبانی باشد که "من و تو" راحت آنرا بفهميم و احتياج به مترجم و وکيل برای درک آن نداشته باشيم و در اين حال اطمينان يابيم که به حريم خصوصی مان تجاوز نشده باشد.
در حقيقت انجمن مجازی جهانيان در Facebook دارد کاری را تجربه ميکند که ميتواند مدلی باشد برای همگان و برای مکانهائی ورای فضای مجازی اينترنت.
کاری که آدم های ذينفع در يک امر، خود نگارنده اساسنامه حاکم بر منافع خود باشند و مهمتر از همه به زبانی آنرا بنويسند که خود بدانند پای چه سندی امضا گذاشته اند و با چه امری که با سرنوشتشان گره ميخورد موافقت کرده اند.
من و تو در حقيقت از دوران ضرب انگشت پای هر سندی گذشته ايم و بدورانی رسيده ايم که برای امضای خود ارزش و بهائی قائل باشيم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر