در سالن سینما تجربه شودوتفاوت دارد با فیلمی که میشود انرا با دی وی دی روی تلویزیون هم نگاه کرد.
بنا بر این اواتار میان خود با پیشتازان پیشین برای نزدیکتر شدن به مفهومی بنام سینما فاصله ای بزرگ ایجاد میکند
نظیر انچه استانلی کیوبریک با اودیسه فضایی دوهزارویک درسال هزارونهصدو شصت وهشت انجام داد.
کیوبریک در ان موقع گفته بود اگر روزی اثری در مورد فضا ساخته شود که تکمیل تر از اودیسه فضایی باشد احتمالا
چنین اثری باید نه در روی زمین که در جایی ماورای زمین ساخته شود.
و امروز جیمز کامرون اواتار را براستی در ماورای زمین ودر سیاره ای تصوری بنام اواتار ساخته است و او نیز همچون
کیوبریک از پیشرفته ترین نکنو لوژی زمان خود بصورت اعجاب آوری بهره گرفته و تصور بدیع خود را در پدیده ای بنمایش
گذارده که سینما نامیده میشود وبایدفقط همراه با دیگران در تاریکی سالن سینما تجربه کرد و در امتداد داستان زیبای ان
دسته جمعی پیش رفت.
جیمز کامرون سرزمین خیالی خود اواتار را با مردمان ان بصورتی تصویر میکند که در ان گل و گیاه و پرنده و چرنده و حتی
سنگ و سخره در هارمونی و هماهنگی کاملند تا آنزمان که موجودی که عاطفه و احساس را در خود کشته است بنام ادم امروز
پابراین سرزمین هماهنگ میگذارد و انرا باتش میکشد. ادم دو بعدی و کلیشه ای امروز آنچنان در این بیداد بی تعقل پیش میرود که تو نیز همراه با دیگر ادم هایی که با تو نظاره گر
این بیدادند خود را بیگانه با اینان و یگانه بامردمان آواتار میپنداری و هم رزم انان در نبرد علیه ادم هاقرار میگیری.
شاید نیز گاه انرا با حوادث و رویدادهای روزانه مقایسه کنی و شعار هایی که هرروزه بعنوان خبر بخوردت داده اند را دگر بار
و این بار با دیدی تازه بنگری.
در کوتاه کلام جیمز کامرون با آواتار پدیده سینما را بگونه ای تکمیل کرده که باید اول تجربه اش کنی تا بعد بتوان در موردش
حرف زد.
جیمز کامرون و اواتار بهر صورت فصل تازه ای را در تاریخ سینما گشوده اند که سر فصل جهشی بزرگ در سینما و راهگشای
بداعت های اینده در پدیده هنوز تکمیل نشده سینما خواهد بود
