آخرين فيلم جيم کری، يکی از معدود آکتورهای اوريژينال و نسخه اصل و مهمتر، کمدين اوريژينال که حکم کيميا را دارد، به نام YES MAN يا «آدم بله گو» اين هفته روی اکران آمد.
استقبال منتقدين از اين فيلم سرد بود و همان عيب و ايرادهای کليشه ای را نثار آن کرده بودند که جای تعجب ندارد.ايراد کار منقد فيلم اين است که "فيلم" را انگار در يک لابراتوار، در يک ايستگاه فضايی دارد بطور منتزع مطالعه می کند،بدون در نظر گرفتن وضعيت محيط و جامعه و واکنشی که فيلم می تواند در اين محيط ايجاد کند و تاثير مثبت و منفی که بر جا گذارد.
همين جاست که ما يک مقدار راهمان با منتقد فيلم که صرفا از زاويه معيارهای فنی سينمايی يک فيلم را بررسی می کند، متفاوت می شود.
فيلم YES MAN، در زمانی درست شده و روی اکران می آيد که no manها يا "نه گو"ها دور و بر ما را پر کرده اند و ديوارهای "نه" و ممنوعيت، جايی برای درهم آميختن مردم باقی نمی گذارد و پناهنده شان می کند به چارچوب تنهايی و تلويزيون و کامپيوتر.
حرف YES MAN و فلسفه "بله گو" اين است که در جايی که می توانی بله بگويی نه نگو، چون اين بله گفتن در مسير دايره وار زندگی به خود تو باز خواهد گشت، و همچون نيکی کردن و به دجله انداختن، پاداش آن را در جايی ديگر خواهی يافت.
اين گزينش بله به جای نه، در حقيقت در حکم همياری برای برداشتن ديوارهايی است که ما "آزادی" را درون آن محبوس کرده ايم و آن وقت سرگردان، آدرس اين آزادی را از اين و آن، و اين فيلسوف و آن نويسنده و شاعر و دانشمند می پرسيم.
ديگر اينکه در همين فيلم که من ديدنش را به "تو" اگر می توانی توصيه می کنم، در می يابی که "بله گفتن" با خود مسووليتی را می آورد و چالشی در برابر تو قرار می دهد که ببينی چگونه می توان بدون توسل به ديوارهای نه و انکار بله گويی و ميان آدمها، زندگی کنی.
در YES MAN می بينی که ديوار "نه" بدور خود کشيدن و به تنهايی خزيدن، اسمش هر چه باشد، "زندگی" نيست و شيوه مرسوم "يک نه بگو و خود را خلاص کن" نه نشان قوت گوينده که بازگوی ناتوانی او در برابر چالش های هر روزه و هر لحظه زندگی است.
استقبال منتقدين از اين فيلم سرد بود و همان عيب و ايرادهای کليشه ای را نثار آن کرده بودند که جای تعجب ندارد.ايراد کار منقد فيلم اين است که "فيلم" را انگار در يک لابراتوار، در يک ايستگاه فضايی دارد بطور منتزع مطالعه می کند،بدون در نظر گرفتن وضعيت محيط و جامعه و واکنشی که فيلم می تواند در اين محيط ايجاد کند و تاثير مثبت و منفی که بر جا گذارد.
همين جاست که ما يک مقدار راهمان با منتقد فيلم که صرفا از زاويه معيارهای فنی سينمايی يک فيلم را بررسی می کند، متفاوت می شود.
فيلم YES MAN، در زمانی درست شده و روی اکران می آيد که no manها يا "نه گو"ها دور و بر ما را پر کرده اند و ديوارهای "نه" و ممنوعيت، جايی برای درهم آميختن مردم باقی نمی گذارد و پناهنده شان می کند به چارچوب تنهايی و تلويزيون و کامپيوتر.
حرف YES MAN و فلسفه "بله گو" اين است که در جايی که می توانی بله بگويی نه نگو، چون اين بله گفتن در مسير دايره وار زندگی به خود تو باز خواهد گشت، و همچون نيکی کردن و به دجله انداختن، پاداش آن را در جايی ديگر خواهی يافت.
اين گزينش بله به جای نه، در حقيقت در حکم همياری برای برداشتن ديوارهايی است که ما "آزادی" را درون آن محبوس کرده ايم و آن وقت سرگردان، آدرس اين آزادی را از اين و آن، و اين فيلسوف و آن نويسنده و شاعر و دانشمند می پرسيم.
ديگر اينکه در همين فيلم که من ديدنش را به "تو" اگر می توانی توصيه می کنم، در می يابی که "بله گفتن" با خود مسووليتی را می آورد و چالشی در برابر تو قرار می دهد که ببينی چگونه می توان بدون توسل به ديوارهای نه و انکار بله گويی و ميان آدمها، زندگی کنی.
در YES MAN می بينی که ديوار "نه" بدور خود کشيدن و به تنهايی خزيدن، اسمش هر چه باشد، "زندگی" نيست و شيوه مرسوم "يک نه بگو و خود را خلاص کن" نه نشان قوت گوينده که بازگوی ناتوانی او در برابر چالش های هر روزه و هر لحظه زندگی است.
۲ نظر:
Dear Mr Baharloo
These words are not our concerns. Please get back to the roundtable as soon as possible. This is because Mr Vafa and other people who have occupied your chair cannot do like you.
The quality of the roundtable program is absolutely unacceptable and poor, especially after you left the program. I hope Dr Mahmoudi understand this matter.
من فكر ميكنم كه "نه گفتن" هم ميتواند به اندازه بله گفتن مفيد باشد. بله گفتن آن هم بدون در نظز گرفتن مسئوليتهاي بعد از آن، بدون در نظر گرفتن تواناييهايمان صحيح نيست. شايد بهترين راه تعادل باشد. به عبارتي اگر كسي خود را به خوبي شناخته باشد، ميداند كه كجا بگويد "آري" و كجا بگويد "نه".
ارسال یک نظر